Żadne ze świąt nie budzi więcej kulturowych sporów niż Święto Listopadowe. Spór główny toczy się między pojęciami zadumy i zabawy. W polskich realiach jest on realizowany jako bezpardonowa wojna między amboną, jako samozwańczym reprezentantem polskiej tradycji, a czarnym lustrem telefonu jako oknem na świat, zarządzanym w praktyce przez kilka amerykańskich korporacji od popkultury. Ten spór jest tak głośny jak redukcjonistyczny, wynikły głównie z zamiłowania do monopolu, czy to ideologicznego, jak Watykan, czy finansowego, jak sprzedawcy konkretnych, łatwo spieniężalnych marek.

Jest prawie listopad, ponoć czas chłodu. Napisalibyśmy coś o twarzach wyrytych w rzepach i dyniach, pokazalibyśmy parę fotek szaro-burych bagien czy okazałych muchomorów… Ale nie. Tym razem listopad jest gorący. Rozum zasnął, obudziły się upiory, będzie ostro i politycznie.

Gdy lato osiąga swą astronomiczną kulminację, złote pola bierze we władanie śmietanka pośród lich. Ta, której misteria sięgają początków ludzkości, jaką dziś znamy, stoi na straży kręgu życia, w łanach zboża i maków dzierży symbol tej pełni i tego miesiąca – sierp.

Gdy poprzedni raz odwiedzała ziemię, trwała epoka kamienia, tysiąc lat zanim Sumerowie wynaleźli pismo. Jakie licha widziano w niej wtedy? Czy, podobnie jak później, uznano ją za omen śmierci, uosobienie niszczącego ognia niebios?